وختی اعصابم الکی خورد میشه (حتی ازخودم!) دوس دارم به یه چیزی یا کسی گیر بدم! الانم کسی دم دستم نیست و تنهام و حوصله ی هیش کاری ندارم لذا تصمیم گرفتم به پارسی بلاگ گیر بدم.

بالای هشت سال و نیم هست که توی پارسی بلاگ می نویسم. پرشین بلاگ بودم، بلاگفا هم بودم و اخیرا وبلاگی هم در بلاگ ایجاد کردم که هر وقت حوصله کردم رو به راهش می کنم.

1- از وقتی که یادمه پارسی بلاگ همین شکلی بوده. یعنی از لحاظ گرافیکی و ساختاری تکون نخورده. واقعا محیط فسیل شده ای داره. اینو وقتی می فهمی که بری بیان (blog.ir) وبلاگ بسازی. تمام سایتای کوفتی خفن یه گزینه "لایک زدن" اضافه کردن که حتی پارسی بلاگ این زحمتو به خودش نداده. قالب های دِموده شده ای داره که آدم ترجیح میده خودش بره کد نویسی و فوتوشاپ یاد بگیره یه قالب برا خودش بسازه یا اصلا بره یه جای دیگه وبلاگ بسازه! پنل مدیرت اون هم واقعا خسته کننده شده و بر خلاف بیان که پنل مدیریتت رو به سلیقه خودت می چینی، اینجا باید یه صفحه پر از مطالب تکراری و خدمات پولی پارسی بلاگ رو ببینی.

2- یه چیزم داره به اسم پارسی یار که هیچ وقت با اون ارتباط برقرار نکردم. نظری ندارم دربارش.

3- یه چیز دیگه ای هم داره به اسم مجله پارسی نامه. یه هیئت داوری هستش که همه ی متنای به روز شده رو می خونه و به سلیقه خودشون، روزی چند تا متن رو میذارن توی اون مجله و صفحه اول پارسی بلاگ.
اولندش که این کار حرفه ای نیست (یه چیزایی بلدم!!). رسانه های خفن دارن به سمت این حرکت میکنن که بر اساس میزان علاقه و لایک و بازدید، یه متن یا خبر رو bold کنن و در صدر بیارن. بلاگ دات آی آر هم کم و بیش همین کارو میکنه. یه اپ روی تبلتم هست به اسم News. شما علائق خودت رو بهش میدی و اون در حوزه ی علائقت پر بازدیدترین اخبار روز رو نمایش میده بهت. خیلی خوبه اینجوری. (چقدر تبلیغ بیان شد! به خدا من پول نگرفتم ازشون!)

ثانین اینکه وختی که شما یه حرف بزنی که به دهان دوستان خوش نیاد: پِخ! وبلاگ مورد نظر مسدود می باشد. در حالی که هر خراب شده ای یه اصول مکتوب و شفاف داره که در صورت اعلام تخلف از سوی خواننده ها در کمیته ای بررسی میشه (مثلا توی آپارات این جوریه) بعدش اگه تخلف باشه یا همون متن یا فیلم رو حذف میکنن یا اعلام میکنن به طرف که حذفش کن! نه اینکه کل وبلاگ رو از دسترس خارج کنن. پارسی بلاگ هیچ حق مالکیتی و احترامی برای نویسنده قائل نیست و کاملا سلیقه ای و رادیکال عمل میکنه در این زمینه.
مصداق بارز: سه چار سال پیش که من خام بودم رفتم یه متن انتقادی از "مجله بسیج دانشگاه امام صادق" برداشتم کپی کردم. آقایون (شایدم خانما) نکردن بگن متن رو بردار! فِرت وبلاگ رو مسدود کردن! اونم به خاطر بازتاب سخنان رئیس سازمان بسیج دانشجویی وقت اون موقع! منم حماقت کردم و ایمیل زدم و قول دادم حذف کنم و ابراز پشیمانی کردم! و الان از اون حرکته پشیمونم!

4- لطفا به عکس زیر که حدود یه ساعت پیش از صفحه اول پارسی بلاگ گرفتم یه نگاهی بندازید:

از لحاظ کمی کادر سمت راست رو نگاه کنید! فتأمل!
از لحاظ کیفی کادر سمت چپ که وبلاگ های منتخب هست رو نگاه کنید. 16 تا متن رو توصیه کرده. بد نیست یه نگاهی بهشون بندازیم:

6 عدد شعر. 5 عدد متن ادبی. 2 متن سیاست منطقه (عمان و سوریه) از یه وبلاگ که حوصله خوندنشون رو نداشتم. 1 متن دست چندم سیاست داخلی رادیکال.

می مونه دو تا متن:
a- بابا دور است. کوتاه نوشته ای خلاقانه برای مدافعین حرم. خوب بود.
b- چرا برخی از مردم نیامدند؟ تحلیل اجتماعی درباره انتخابات گذشته که واقعا منطقی و خوب بود.

به نظر من اگه پارسی بلاگ به سلیقه و شعور مخاطباش اعتماد میکرد خیلی از متنای گذاشته شده به این صورت در صدر نمی یومدن. انتخاب شعرها و متنای ادبی که بی خطر و بی درد سرن بهترین کاری هست که پارسی بلاگ میتونه بکنه. اونم شعرا و متنای عرفانی! (حدود 70 درصد توصیه شده های صفحه اول رو تشکیل میدن)

پ.ن: از اینکه اینقدر وابسته وبلاگم شدم پشیمونم! البته ممکنه بعد از انتشار این متن از طرف دوستان کلن وابستگی از بین بره!
با آرزوی اصلاح پارسی بلاگ
بدرود