یزیدیان، شکست خورده تاریخ‏اند 

هنوز چهل‏ روز از آن قلع‏ وقمع‏ها نگذشته بود و هنوز صداى شادى پیروزى بر حسین (ع) از در و دیوار کوفه و شام به گوش مى‏رسد که اربعینِ شهداى کربلا به‏ پا مى‏گردد و بانگ بلند حسین (ع) در روز عاشورا پس از چهل ‏روز در آسمان تمام شهرهاى اسلامى گوش‏ها را پر مى‏کند. داستان آمدن «جابربن عبدالله انصارى» و «عطیّه» به کربلا یک حادثه نیست، یک فرهنگى است که تاریخ، قصّه این دو بزرگوار را به‏ عنوان نمونه ذکر کرده است.

شاید سیزدهم محرم بود که خبر شهادت امام‏ حسین (ع) به مدینه رسید. امویان تمام خانه‏هاى بنى‏هاشم را در مدینه خراب کردند. یعنى دیگر بنى‏ هاشم باید از صحنه تاریخ پاک شود. جابربن عبدالله انصارى به همراه عطیّه بدون آن‏که مرعوب جوّ پلیسى نظام یزیدى شوند، به سوى کربلا حرکت مى‏کنند تا ثابت کنند که روح ایمانى و وفادارى به امام‏ حسین (ع)، جوّ پلیسى را به چیزى نمى‏گیرد و شامل مرور زمان هم نمى‏شود، چیزى که یزیدیان نمى‏فهمیدند.

جابر با این‌که در آن زمان نابینا است و با این‌که مسافرت در آن شرایط و با آن وضع از مدینه تا کربلا آن اندازه طاقت‌فرساست، ولی متوجه است آن زیارت یک زیارت معمولی همراه با ثواب‌های فردی نیست، بلکه یک حضور تاریخی است. حضوری است در راستای تقابل با حاکمیت استکباری امویان. 

تمدنی در حال شکوفایی

غوغاى زمان و تبلیغات یزیدى تلاش کرد که اباعبدالله (ع) را از صحنه‌ی ذهن‏‏ها و خاطره‏‏ها پاک کند اما در زیر این آسمان کسانى هستند که غوغاى زمانه نمى‏تواند آن‏ها را از وفادارى به حقیقت مجسم یعنى امام معصوم، غافل کند. سنّت اربعین سنّت انسان‏هایى است که اسیر حکومت یزیدى نشدند و تحت‏ تأثیر تبلیغات نظام کفر، از تعهّدى که با حق داشتند دست نکشیدند. همه‌ی آن‌هایی که دغدغه‌ی عبور از فرهنگ ظلمانی دوران را دارند و می‌خواهند با عقلی غیر از عقل غربی با سایر انسان‌ها مأنوس شوند، باید به فرهنگ اربعین نظر کنند.

حضور در تاریخی که در حال شکل‌گیری است باعث می‏گردد تا از بی‌هویتی که فرهنگ غربی بر ما تحمیل کرده آزاد شویم و در نتیجه زودتر از زمان خود در تاریخ حضور داشته باشیم؛ مثل ناامیدشدن امام خمینی (ره) از نهادهای بین‌المللی و امیدواری به مردم برای حضور اسلام در آینده‌ی تاریخ. این یک نوع حضور فعّال در تاریخی است که شروع شده است.

اگر خواستیم دُن‏کیشوت زمانه‌ی خود نباشیم، باید بفهمیم دست و دل مردم در اربعین به چه تاریخی اشاره دارد تا گرفتار بی‌تاریخی نباشیم. آنچه می‌توان گفت آن است که شیعه با رجوع میلیونی به اربعین، زودتر از بقیه‌ی ملل، گذشته‌ی چند صدساله‌ی سرگردانیِ خود را بازخوانی می‌کند تا سال‌های غفلت خود از حقیقت را جبران کند. همه‌چیز خبر از آن می‌دهد که دوره‌ی بی‌دینی گذشته است و دین‌داران، تاریخ آینده را شکل می‌دهند ولی نه با قرائت روشنفکری غربی، بلکه با قرائت انبیاء که نظر به مردم دارند.

یزیدیان تصور مى‏کنند قدرت‏نمایى کرده‏اند و تنها کسانى که حسینى نیستند مرعوب تبلیغات دشمن مى‏شوند. بینش حسینى این است که هر کس با روش حق، مقابل ستم بایستد، پیروز است. کسى که مى‏ترسد در پیروى از بینش حسینى و فرهنگ شهادت و مبارزه با ستم ضرر کند او در حقیقت نه ضرر را مى‏شناسد و نه نفع را؛ او تمام وجودش ضرر است. بزرگ‏نمایى قدرت آمریکا براى کسى است که حسین ندارد. ولى کسى که دل به حسین داده است، آمریکا و دنیاداران در نظرش سبک و هیچ هستند.

حماسه‌ی اربعین حسینی و حضور بیست میلیون انسان‌ وفادار به آرمان‌های امام حسین (ع) و مصمم در پشت‌کردن به فرهنگ یزید، خبر از آن می‌دهد که هویتی از شیعه در حال شکوفائی است که به بهترین شکل می‌خواهد از حیطه‌ی جهانِ استکباری با فرهنگ حضور مردم در صحنه‌ها عبور نماید. این نوع حضور، آثار بسیار عمیقی در وجود تک‌تک انسان‌های حاضر در این اقیانوس انسانی خواهد گذاشت، به طوری که هرکس خود را یک انسانِ تمدن‌ساز احساس می‌کند.

پی‏نوشت

دُن‏ کیشوت نام رمانی از نویسنده‏ی اسپانیایی"میگل سروانتسساآودرا" است. دن‏کیشوت قهرمان خودخوانده‏ای است که ناگهان احساسی وی را فرا گرفته که باید به اصلاح جهان بپردازد. او در جهان جدید، سعی می‏کند با روش‏های قدیمی زندگی کند و جهان را به جایی بهتر برای زندگی تبدیل کند! دن‏کیشوت نماد یک دیوانه عملگراست که در حد شعور محدود خود در پی حقیقت می‏گردد. اما در جهانی که دیگر مانند سابق نمی‏اندیشد و نمی‏بیند، به مضحکه خاص و عام بدل می‏شود.