-آقوی همساده: نه عامو! چی چی بیریم. من مَّـضَر [محضر به لهجه شیرازی] نمیام.
من اتفاقا رفتم ای ماشینو رو به نام بِزنَم آقو، تو مَّـضَر اشتباهی گرفتن اون جُو از ما طلاق گرفتن!
ما اصلا زن نَدوشتیم! رفتیم تو مـَضَر اَزَمون طلاق گرفتن!
کل هزینه ی طلاقُ هم اَزَمون گرفتن، من هَنوُ [هنوز] دارم مِـریه [مهریه] میدم.
هـاااا ! من ماهی دو تو [تا] سکه دارم مِـریه میدم!
-آقای مجری: به کی میدی؟
-آقوی همساده: نَمی دونم! خودُم بدبختیم همی یه! نَمی دونم دارم به کی میدم!
-آقای مجری: چه خاطرات عجیبی!
-آقوی همساده: هـآااا! داغونمـآاااا !
-آقای مجری: باید ما یه بار دعوت بکنیم از آقای همساده بیان که این خاطراتشون رو برامون تعریف بکنن.
-آقوی همساده: خاطره ی خاصی نداریم! هَمی زندگی روتینِ سادِی مثِّ هَمِی مردم!
-آقای مجری: اینا جالب نیست براتون؟
-آقوی همساده: چی چیش جالبه؟ هَــ هَــ ... سِـی ای! اینا که تازه خاطرِی عادی بود!!
