زنی که تن و اندام خود را به معرض دید همگان می گذارد و آنچه را به جنسیت او مربوط می شود به کوچه و بازار می کشد، در حقیقت می خواهد با تکیه بر «زنانگی» خویش جایی برای خود در جامعه باز کند، نه با تکیه بر «انسانیت» خویش.
در واقع او بدین ترتیب اعلام می کند که آنچه برای او اصل است «زن بودن» اوست، نه انسان بودن و نه اندیشه و لیاقت و کارایی او.*
*برگرفته از کتاب بسیار جالب و قویِ "فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی" نوشته ی دکتر غلامعلی حداد عادل، چاپ نوزدهم، صفحه ی 59
