سلام رفيق

سلام . خوشحالم که مي بينم هستين و مي نويسين.
راستش هنوز روم نشده برم و اين فيلم رو ببينم . با وجود اينکه خيلي دوست دارم اين فيلم رو ببينم . نمي دونم با حس شرمساري بعدش چه کنم.....

فيلم خيلي خوبيه و تماشاش بسيار لذت بخشه. من که دوبار فيلمو ديدم و هربار بسيار دوست داشتم. نکات فراووني هم داره که ميشه بهش توجه کرد که مهم ترينش به نظر من، فرم عجيب و غريب فيلمه، که (حرف گنده ايه، اما واقعيت داره) حتي در سينماي جهان هم تقريبا مي شه گفت به اين شکل که براي يه سري صداي واقعي، تصوير ساخته بشه (و تلاش بشه که همونا، مستند و واقعي به نظر برسن ) سابقه نداشته و اين فرم، تقريبا ابداع خود مهدويانه. اينو بذار کنار اين نکته که ايستاده در غبار، اولين فيلم سازنده اشه و اين نويد ظهور يه فيلمساز درخشان رو به ما مي ده.
ضمن اينکه با شناختي که پيش از اين از شخصيت متوسليان داشتم (که معروف بوده به تندمزاجي و عصبيت)، اصلا فکر نمي کردم که هيچ وقت شخصا بتونم با کاراکترش ارتباط برقرار کنم و وقتي لحظات حضور قهرمان در فيلم مهدويان برام دوست داشتني ميشه، يعني که فيلم تاثيرشو رو من گذاشته و خب، دمش گرم!

پ.ن: واقعيت خوشحال کننده، اينه که بالاخره داريم تو يه فيلم ايراني، قهرمان مي بينيم. قهرمان زميني، باورپذير و (برخلاف نمونه هاي سفارشي قبلي) مردمي؛ و اين چقدر خوبه!